Hurts

Προφανώς το Manchester έχει κάτι στον αέρα του και η κλασικά αγγλική του υγρασία είναι είναι πολύ γόνιμη μουσικά. Μετά την μουσική μεγάλη έκρηξη στις αρχές του '90, θα πίστευε κανείς ότι η δυναμική της πόλης θα τέλειωνε.... κι όμως..... Δε σταματά να βγάζει καλλιτέχνες απ' όλο το μουσικό στερέωμα. Ακόμα και ένας καυγάς μπορεί να σταθεί σαν αφορμή μιας μουσικής συνεργασίας.

Κάπως έτσι ξεκίνησε η γνωριμία των Theo Hutchcraft και Adam Anderson, που αποτελούν πλέον τους Hurts. Έξω από το 42nd Street, ένα nightclub, οι παρέες τους πιάστηκαν στα χέρια. Αν και από αντίπαλες παρέες, αντί να πιαστούν στα χέρια και αυτοί, πιάστηκαν....στην μουσική συζήτηση. Αυτό ήταν αρχή της φιλίας τους, η οποία εξελίχθηκε και σε μουσική συνεργασία. Η πρώτη τους μουσική απόπειρα ήταν τα σιγκλ "Money"/"Magazine", που λογικά συνοδεύτηκε από αποτυχία. Αλλά αυτό δεν τους πτόησε και συνέχιζαν να δουλεύουν πάνω στην μουσική τους. Έτσι, το 2009, 3,5 χρόνια μετά από τον καυγά έξω από το club του Manchester, η συνεργασία τους παίρνει το όνομα Hurts. Εκμεταλεύομενοι το διαδίκτυο, ποστάρουν το βίντεο του "Wonderful Life" στο κανάλι τους στο YouTube. Σε λίγους μήνες το βίντεο πατάει στη κορυφή του Top 200 Most Watched Videos, του γνωστού ιστολογίου, με πάνω από 21 εκατομμύρια θεάσεις. Η ηχογράφηση του πρώτου τους άλμπουμ ήταν απλά θέμα χρόνου. Το 2010 κυκλοφορεί το Happiness και η επιτυχία και διακρίσεις κοντεύουν να γίνουν ρουτίνα για το ντουέτο.

Δεν αναπαύτηκα στις δάφνες τους και βγάλανε ένα άλμπουμ ακόμα καλύτερο από το ντεμπούτο τους, το Exile είναι κάτι παραπάνω από αξιόλογο. Το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, που τον ανοίγει απλά μας προϊδεάζει για το επόμενο. Το δεύτερο Miracle, σίγουρη επιτυχία αναδεικνύει τη φωνητική ικανότητα του Hutchcraft και με ένα ρεφρέν που άνετα μένει στην μνήμη. Το Sandman πιο ηλεκτρονικό  αλλά ακούγεται σαν την συνέχεια του προηγούμενο τραγουδιού με ατού την χορωδία που ακολουθεί τα φωνητικά. Το Blind κάτι μου θυμίζει... αλλά παρθενογέννηση δεν υπάρχει πουθενά. Only You, ίσως πιο ποπ κομμάτι του δίσκου, που άνετα μπορεί να συνοδεύσει μια ερωτική εξομολόγηση. Κάπως στο ίδιο κλίμα βρίσκεται και το The Road, αν και συνθετικά καλύτερο από το προηγούμενο. Cupid είναι άγαλμα ενός παιδιού που παριστάνει τον έρωτα, σαν κομμάτι όμως θυμίζει αρκετά την ηλεκτρονική σκηνή αρχών του '80, χωρίς αυτό να είναι αρνητικό. Και έρχεται το δεύτερο πιο σίγουρο χιτ του άλμπουμ, το Mercy. Μια πολύ δυνατή σύνθεση που η διακριτική χορωδία και το δυνατό ρεφρέν το αναδεικνύουν ακόμα περισσότερο, Αμέσως μετά η όμορφη μελωδία του The Crow, μαζί με την απλότητα της σύνθεσης σε κάνουν να καταλάβεις ότι έχεις ένα πραγματικά καλό άλμπουμ. Και τελειώνει κάπως καταθλιπτικά με το Somebody To Die For, χωρίς να μειώνει αυτό την ποιότητα του τραγουδιού.

Σε γενικές γραμμές είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ, δεμένο και με συνθέσεις που φλερταρουν με το ροκ, αλλά και με πονεμένες εφηβικές καρδιές.

Jacek Maniakowski