Tango with Lions

Όταν απλή συμμετοχή σε κάποια σχήματα της αγγλόφωνης indie/alternative σκηνής, δεν ικανοποιεί και οι δημιουργίες έχουν συσσωρευτεί και ζητάνε να παρουσιαστούν στο μουσικόφιλο κοινό, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να ξεκινήσεις μόνος σου. Η ανάγκη κινεί τα πάντα, λέγανε οι Ρωμαίοι και αν είναι πολύ μεγάλη, ακόμα και να χορέψεις ταγκό με λιοντάρια δε διστάζεις, προκειμένου να την ικανοποιήσεις. Η Κat (Κατερίνα Παπαχρήστου), ακολούθησε τον ένστικτό της πριν 6 χρόνια και δικαιώθηκε. Και όταν οι δημιουργίες της ξεπέρασαν τα σύνορα της κιθάρας και γεννήθηκε οι ανάγκη για προσθήκη και άλλων μουσικών τότε οι Tango with Lions ήταν πλέον γεγονός. Και όλα αυτά κάπου στο 2007.

Η Kat δημιούργησε μια «μεταβαλλόμενη μουσική κολεκτίβα», μια ομάδα μουσικών που στελέχωναν τις δικές τις συνθέσεις. Η ίδια, με γαλλικά, πιάνο και κιθάρα, αποφάσισε να δώσει πιο πολύ όγκο στις συνθέσεις της, αλλά χωρίς να δεσμεύεται σε μορφή της μπάντας. Το 2010 κυκλοφόρησε τον πρώτο της δίσκο, το “Verba Time” και το ντεμπούτο της δεν έμεινε απαρατήρητο και το In a Bar αγαπήθηκε σχεδόν από όλα τα μουσικόφιλα κοινά. Η έμπνευση της όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και στη εποχή που ζούμε δεν είναι λίγα.

Το 2013 κυκλοφορεί το νέο της άλμπουμ, A Long Walk και επιθυμεί να μπει και αυτό στις, ήδη αρκετές, πολύ καλές κυκλοφορίες αυτής της χρονιάς. Από το Slippery Roads, με το οποίο ξεκινάει το άλμπουμ δείχνει ότι η φιλοδοξία της, κάθε άλλο παρά αβάσιμη είναι. Η μελωδία κυριαρχεί, γύρω από την ιδιαίτερη φωνή της, με ένα φλερτάρισμα με πιο δυνατές μορφές της ροκ να διαφαίνεται στο βάθος. Το A Long Walk, λιτό και απλό στην αρχή, να δυναμώνει σιγά σιγά, με την κιθάρα να προσπαθεί να βγει στο προσκήνια. Διακριτικά στην αρχή, σα να βγαίνει από μια ταινία του Ταραντίνο. Το κομμάτι “χαλαρώνει” ξανά στο τέλος, με την τρομπέτα να κλέβει την παράσταση. Το τρίτο News θυμίζει όμορφες στιγμές της Indie rock σκηνής. Rainy Fall ακολουθεί, μια μπαλάντα, που χάρη στη φωνή της Kat, μπορεί να μαλακώσει οποιαδήποτε καρδιά-πέτρα. Το ίδιο μελωδικά, με απλά υπόκρουση της κιθάρας ξεκινάει και το Kite. Τα όργανα προστίθενται σιγά σιγά, δυναμώνοντας το τέμπο.
Το δεύτερο μισό του δίσκου ξεκινάει με το People Stare, αργόσυρτο, παράξενο, που σε κάποιες στιγμές του φλερτάρει με την Jazz, γίνεται πιο πομπώδες μετά για να σβήσει γλύκα με τα φωνητικά και πάλι να κλέβουν την παράσταση. Obituary είναι το έβδομο κομμάτι του άλμπουμ, σκοτεινό και αργό, με post φόρμες να το κλείνουν διακριτικά. Στο Where Heroes Die τα φωνητικά εναλλάσσονται με την κιθάρα στο προσκήνιο και με ρεφρέν και μελωδία να σου μένουν από το πρώτο άκουσμα. Το Over The Neon Lights, όμορφα συνωμοτικό και ερωτικό, ιδανικό για αισθησιακό χορό.

Πολύ εύκολα μου δημιούργησε εικόνες ενός καλοκαιρινού ηλιοβασιλέματος. Το άλμπουμ τελειώνει με το Playground, σε χαμηλούς τόνους, δημιουργεί την εικόνα του αποχαιρετισμού.
Σε γενικές γραμμές, ο δίσκος δεν είναι πολύ καλός …. είναι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ!!! Θυμίζει Mazzy Star, στις καλές τους στιγμές και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από ξένες κυκλοφορίες, ομολογουμένως, πολύ καλές φέτος. Ακούγεται από φαν της ροκ, μέχρι φαν της τζαζ. Απλά το βάζεις να παίζει….. και ξεκινάς το ταξείδι….
Την Κατερίνα Παπαχρήστου ( φωνή, κιθάρα, πιάνο, σύνθεση) συνοδεύουν οι Γιάννος Παραμυθιώτης (ηλεκτρική κιθάρα), Νίκος Βεργέτης (ντραμς), Θοδωρής Ζευκιλής (μπάσο) και Τζιμ Στρασίδας (τρομπόνι).

Jacek Maniakowski