Ένα βασικό χαρακτηριστικό ενός πολιτισμού, του καλώς εννοούμενου,είναι η διατήρηση της μνήμης του. Ωστόσο, όπως κάθε δραστηριότητα του ανθρώπου, πάντα είναι διαστρεβλωμένη και κατ επιλογή μνήμη ή ακόμα χειρότερα επιβαλλόμενη από ισχυρούς. Όμως εδώ, τα πράματα αποκαθίστανται από την τέχνη, που μπορεί να δώσει μια θέση μνήμης σε ανθρώπους και γεγονότα, που ήταν καταδικασμένα στην λήθη. Οι Beatles με το ELEANOR RIGBY είναι από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, όπου μια μοναχική και από τη ζωή ταλαιπωρημένη γυναίκα, πήρε μια θέση στην μνήμη εκατομμυρίων μουσικόφιλων. Ίσως αυτή η δύναμη της τέχνης γενικά, είναι ο λόγος που η μουσική, αλλά και μουσικοί, γίνεται θύμα διάφορων εκτελεστικών αποσπασμάτων, αυτών που διαστρεβλώνουν την ιστορία. Με πιο τρανταχτό παράδειγμα την εκτέλεση του Λόρκα, από τους φασίστες του στρατηγού Φράνκο και το πιο πρόσφατο αυτό του Killah P, από τα "δικά μας" φασιστικά τάγματα.
Αλλά πηγαίνοντας πίσω στην ιστορία του rock'n'roll, οι The Allman Brothers Band έβαλαν στην μνήμη των απανταχού ροκάδων ένα άγνωστο πρόσωπο την Elizabeth Reed Napier και αυτό μέσα από μια instrumental Jazz σύνθεση, την "In Memory of Elizabeth Reed". Η δημιουργία του ιδρυτικού μέλους της μπάντας, του Dickey Betts, κυκλοφόρησε αρχικά στο δεύτερο τους άλμπουμ το Idlewild South, σε μια περιορισμένη 6-λεπτη εκτέλεση και μετά στο επόμενο At Fillmore East, σε αυθεντική και πιο εκτενή, των 13 λεπτών. Η σύνθεση δεν έχει λυρικό μέρος, αλλά ο τίτλος από μόνος του, είναι μια ολόκληρη ιστορία.
Έτσι, σε ένα μέρος όπου, η ζωή τελειώνει αρχίζει και μια μουσική σύνθεση. Ένα από αυτά τα μέρη είναι το «Rose Hill Cemetery», στο Macon της Georgia, ένα νεκροταφείο στο οποίο βρίσκεται η τελευταία κατοικία της Elizabeth Reed Napier. Και αυτός ο τάφος στάθηκε σαν κύρια έμπνευση για αυτήν την μουσική σύνθεση. Η γυναίκα αυτή δεν ήταν τίποτα για την πάντα, ούτε καμιά συγγενής, αλλά ούτε και κάποιο γνωστό πρόσωπο. Αλλά το νεκροταφείο της γενέτειρας πόλης των μελών της μπάντας ήταν ένα αγαπημένος τόπος συνάντησης τους. Και μάλιστα κοντά στον τάφο αυτής της γυναίκας, συνήθιζαν να αράζουν, αλλά ακόμα και να να παίζουν!!!! Προφανώς το πνεύμα της γοητεύτηκε από τις νότες τους και ενσαρκώθηκες σε μια σύνθεσή τους.
Η Elizabeth Reed Napier μετακόμισε στην τελευταία της κατοικία το 1935 και ήταν σύζυγος του Briggs F. Napier. Προφανώς δεν έκανε κάτι ιστορικά άξιο αναφοράς, γιατί δεν υπάρχουν αναφορές για την οικογένεια, αλλά ο οικογενειακός της τάφος ήταν σε ένα μέρος κατάλληλο ακόμα και για συναυλία. Το νεκροταφείο αυτό της πόλης αναφέρεται καταρχήν σαν ένα πανέμορφο μέρος, με υψοματικές διαβαθμίσεις και λοφάκια. Κάτω από έναν τέτοιο λόφο βρίσκεται και ο συγκεκριμένος τάφος, κάτι που προσφέρει πολύ καλή ακουστική, σαν φυσικό τοπίο. Το μάρμαρο του τάφου προφέρει ένα καθαρό μέρος να καθίσει κανείς. Και αυτός ο συνδυασμός, έκανε την μπάντα να κάνει και τις πρόβες τους εκεί, αλλά συνήθως δεν ήταν μόνοι και πάντα μαζευόταν κόσμος να τους ακούσει, χωρίς να γνωρίζει πόση δόξα θα γευόταν λίγα χρόνια αργότερα.
Με αυτόν το τρόπο ήθελαν να τιμήσουν την αρχή, μιας και η δημιουργία του κομματιού ξεκίνησε εκεί και τελειοποιήθηκε αργότερα. Δυστυχώς ο Duane Allman στις 29 Οκτωβρίου 1971 επέστρεψε στο αγαπημένο του μέρος, από κει που ξεκίνησε μουσικά. Σήμερα ο τάφος έχει ένα αρκετά ψηλό φράχτη για να εμποδίζει τους θαυμαστές της συγκροτήματος να έρχονται εκεί.
Είναι το πρώτο instrumental κομμάτι της μπάντας και οι ηχογραφήσεις του ξεκίνησαν το 1970. Η σύνθεση αποτελεί ένα κλασικό αριστούργημα με μια καταπληκτική δομή. Η κιθάρα του Duane Allman, δημιουργεί μια rock ατμόσφαιρα σε ένα Jazz πλαίσιο φλερτάροντας έντονα με την Jazz fusion, που άρχισε να αναδεικνύεται εκείνη την εποχή. Ο Dickey Betts, βάσισε την δημιουργία του στο κομμάτι All Blues του Miles Davis. Στις συναυλίες παιζόταν πάντα με δυο ντράμερς και το κλείσιμο έκανε ο Butch Trucks με ένα σόλο στα ντραμς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου