Οι κύριοι λόγοι να πάει κάποιος σε μια συναυλία είναι να ακούσει μια αγαπημένη του μπάντα και αν την γνωρίζει προσωπικά απλά να δει τους φίλους του να παίζουν. Δεν είναι λίγες φορές που και τα δύο πάνε και μαζί. Αν δεν την γνωρίζεις, με τα μέσα που διαθέτουμε σήμερα, απλά κάνεις ένα ταχύρυθμο "φροντιστήριο" για να εμπεδώσεις στην μουσική της. Οι ελάχιστες φορές που πάει κάποιος "στα τυφλά" ή καλύτερα "στα κουφά", δοκιμάζει, την τύχη του, αλλά μπορεί και την υπομονή του. Ευτυχώς στο rock'n'roll, το πιο σύνηθες αποτέλεσμα είναι να ανακαλύψει κανείς ακόμα μια νέα αξιόλογη μπάντα και καμιά φορά και δύο, την support της σαν δεύτερη.
Μια τέτοια συναυλία ήταν και των White Hills, με support τους This Is Nowhere, στον πιο γνωστό συναυλιακό χώρο της Θεσσαλονίκης. Η καθυστέρηση της ζωντανής όσο και εκνευριστική ήταν, άλλο τόσο συνηθισμένη. Η παρουσία της μπάντας από το Manhattan της Νέας Υόρκης με την συμμετοχής της στο soundtrack της νέας ταινίας του Jim Jarmusch "Only lovers left alive" , δεν τράβηξε ιδιαίτερα πολύ κόσμο, αν και το εισιτήριο ήταν μέσα στα λογικά πλαίσια. Η μπάντα που υπάρχει από το 2000, ουσιαστικά είναι το ντουέτο των Dave W. (guitar, vocals) και Ego Sensation (bass guitar, vocals), με κατά καιρούς διαφορετικούς ντράμερ. Από το 2005, κυκλοφορούν ανελλιπώς δισκογραφικές δουλειές, που έχουν φτάσει 12 άλμπουμ και 5 EP. Το πρόσφατο So You Are... So You'll Be ήταν η αιτία για την πανευρωπαϊκή τους περιοδεία.
Η συναυλία ξεκίνησε με τους This Is Nowhere χωρίς πολλά πολλά, απλά άρχισαν να παίζουν, προφανώς από το νέο τους πόνημα Turn On Tune Down Drop d. Η εμφάνιση τους, αν και λίγο antisocial, δεν έμεινε απαρατήρητη. Πολύ καλό δέσιμο τους αναδείκνυε τις space blues συνθέσεις τους. Σίγουρα θα ασχοληθώ εκτενέστερα στο μέλλον μαζί τους γιατί έδειξαν πως είναι αρκετά αξιόλογη μπάντα. Η σκηνική τους παρουσία ταίριαζε με τις συνθέσεις τους, αν και κάποια τεχνικά προβλήματα, κυρίως του ντράμερ (κυνηγούσε ένα του τύμπανο, μιας και τεχνικός δυσκολευόταν να το στερεώσει σωστά) δεν τους εμπόδισαν να δείξουν την αξία τους. Εντύπωση έκανα η τετράχορδη κιθάρα, κάτι σαν ηλεκτρικό Ukulele, παραδοσιακό όργανο της Χαβάη, δημιουργία όμως των Πορτογάλων αποίκων. Χειροκρότημα που εισέπραξαν απέδειξε την απήχηση που είχαν.
Με τον ίδιο τρόπο ανέβηκα στην σκηνή και οι White Hills, απλά ξεκίνησαν να παίζουν. Δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με τον ήχο, μιας και τα φωνητικά ήταν σχεδόν ανύπαρκτα, αλλά μάλλον μετά από την παρότρυνση της ίδιας της μπάντας, για να πετύχουν τον Fuzzed Out Motorik Spacerock ήχο τους. Ο ντράμερ έπαιζε σαν να ήθελε να εκδικηθεί τα τύμπανα, που ολοφάνερα ήταν υπερβολικά μπροστά. Περισσότερη προσοχή κέρδιζε η εντυπωσιακή εμφάνιση της μπασίστριας Ego Sensation, παρά ο ήχος της μπάντας, παρ' όλα που οι φαν τους, τους αποθέωναν.
Πρώτη φορά που μίλησε στο κοινό ο Dave W, όταν κόπηκε το ρεύμα για τον ενισχυτή τους. Αν και ο βρώμικος Avant-garde ήχος τους δεν ήταν άσχημος στις συνθέσεις τους, το υπερβολικό χρονικά "ξεχείλωμα' των συνθέσεων τους, σε στυλ post rock, μάλλον κούραζε. Η επαφή με το κοινό περιοριζόταν μόνο στα thank you και πιο πιθανόν δεν ήξεραν σε ποια πόλη έπαιζαν. Εμφανώς κουρασμένοι, απλά έπαιζαν στο "αυτόματο" με ανύπαρκτα οπτικά εφέ. Σίγουρα θα ήθελα να μου κλέψουν την προσοχή, κάτι που δεν κατάφεραν αν και μουσικά είναι αρκετά αξιόλογοι. Η ελληνική μπάντα που τους άνοιξε, οι This Is Nowhere, απέδειξε ότι, στην ελληνική μουσική έρημο υπάρχουν πολλές οάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου