Οι οπαδοί της σκληρής πλευράς του rock'n'roll είναι αρκετά αφοσιωμένοι, φτάνοντας αρκετές φορές και στα όρια του φανατισμού. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι οπαδοί απαρνούνται την αγαπημένη τους μπάντα, επειδή μπήκε σε κάποια άλλα μουσικά μονοπάτια ή απλά πειραματίστηκε σε πιο ήπιους ήχους και τα παραδείγματα είναι πολλά για να αναφερθούν. Όμως υπήρχαν μπάντες, που κάθε μουσική του ιδιοτροπία γινόταν από αυτήν είχε ενθουσιώδη υποδοχή. Και αν αυτό το καπρίτσιο έμπαινε σε μουσικό δρόμο, ενός από τα λιγότερα επικριμένα είδη, της Reggae, μουσικής ιδιαίτερα αγαπητής και από του ροκάδες, τότε μιλούσαμε πάλι για μια κλασική σύνθεση.
Οι Led Zeppelin, εκτός από ένα συγκρότημα των ρεκόρ, ήταν και αυτοί που άλλαξαν και το μουσικό τοπίο, κυρίως με το τρόπο που παίζανε. Αλλά και οι μουσικές τους αναζητήσεις είχαν την αποδοχή των οπαδών τους, αλλά όχι μόνο. Το "D'yer Mak'er" εκτός από κάπως ασυνήθιστο τίτλο είναι και ένα τραγούδι και έξω από τις συνηθισμένες, αν μπορεί να πει κάποιος κάτι τέτοιο, συνθέσεις του συγκροτήματος αυτού. Μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που και τα τέσσερα μέλη του γκρουπ χρεώνονται την δημιουργία ενός τραγουδιού. Η συγκεκριμένη βρίσκεται στο πέμπτο τους άλμπουμ, το Houses of the Holy του 1972 και ακούγεται περισσότερο σαν reggae, παρά σαν hard rock σύνθεση.
Μουσικά το τραγούδι είναι ένα υβρίδιο ανάμεσα στη μουσική της Τζαμάϊκας, που στις αρχές του '70 άρχισε να γίνεται γνωστή ευρέως και εκτός της νησιώτικης χώρας και της doo-wop του '50. Το πέμπτο άλμπουμ τους ηχογραφήθηκε στο Stargroves, ένα παλάτι με κατά καιρούς κατοίκους του, πρόσωπα που διαμόρφωσαν την ιστορία της Βρετανίας. Οι τότε του ιδιοκτήτες ήταν οι Rolling Stones, που το διαμόρφωσαν κατάλληλα και για ηχογραφήσεις. Ο John Bonham ξεκίνησε να παίζει απαλά ένα doo-wop τέμπο, με τη προσθήκη reggae riff και την συνεισφορά όλων των μελών άρχισε να δημιουργείται το τραγούδι. Ο διακριτικός ήχος των κρουστών είναι αποτέλεσμα της μουσικής ευφυίας του ντράμερ, που απλά τοποθέτησε τρία μικρόφωνα στην κατάλληλη απόσταση από τα τύμπανα του.
Το τραγούδι είναι ένας φόρος τιμής για την μπάντα "Rosie and the Originals", μια από τις πάρα πολλές επιρροές της μπάντας. Φυσικά και σε αυτό τραγούδι βρέθηκε ομοιότητα με κάποιο πιο παλιό τραγούδι, το "Poor Little Fool", αλλά αυτό που τους ξεχωρίζει είναι ο τρόπος που παίζουν. Ο John Paul Jones, μπασίστας τους το μισούσε,μιας που ξεκίνησε σαν αστείο και όχι για να μπει στο άλμπουμ. Ο Robert Plant είχε αντίθετη άποψη και με την κυκλοφορία του δίσκου διένειμε σε σινγκλ το τραγούδι στους DJs της Αγγλίας, αυτό το συγκεκριμένο είναι πλέον από τα πιο περιζήτητα δισκάκια. Σαν σινγκλ δεν ήταν να κυκλοφορήσει στην πατρίδα τους, αλλά μόνο στην Αμερική, όπως και έγινε. Εκεί έφτασε στο Νο 20 τον Δεκέμβριο του 1973. Το τραγούδι ποτέ δεν παίχτηκε ολόκληρο στις ζωντανές εμφανίσεις τους, αν και αποσπάσματά του μπερδευόταν με το "Whole Lotta Love" και αυτό πολύ σπάνια.
Ο τίτλος του είναι ένα μυστήριο, όχι άλυτο όμως. Ο ίδιος ο Plant, εξηγεί τρεις δεκαετίες μετά την δημιουργία του ότι, ήθελε να δώσει έναν ύφος τραγουδιού από την Τζαμάικα. Ο τίτλος του δεν υπάρχει μέσα στους στίχους. Αρχικά θα λεγόταν "Dire Maker", αλλά τελικά, εμπνεύστηκαν από ένα αστείο που έχει σχέση με την προφορά της νησιώτικης χώρας, ( "My wife's gone to the West Indies." "Jamaica?" (which has a similar pronunciation as "D'you make her?") "No, she went of her own accord").
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου