Υπάρχει μια θεωρία, που αναφέρεται ότι το περιβάλλον διαμορφώνει και τον ανθρώπινο χαρακτήρα. Φυσικά αυτό στηρίζεται στον Δαρβινισμό, την περί εξέλιξης θεωρία ή καλύτερα περί προσαρμοστικότητας. Όμως ο άνθρωπος έχει πάνω από δύο επιλογές και δεν βολεύεται μόνο στην εύρεση τροφή. Η ανάγκη για δημιουργία, είναι η ένδειξη εξέλιξης του, ακριβώς το αντίθετο από την ανάγκη για καταστροφή, που τον οδηγεί στην αντίθετη πορεία. Και αυτή την αρχή, της προσαρμογής, ενσαρκώνουν στην ελληνική σκηνή πολλές ταλαντούχες μπάντες. Σίγουρα,με πολύ κόπο και εφευρετικότητα, απέναντι σε δυσχέρειες λίγο πολύ γνωστές, αλλά πάντα με αποτέλεσμα που εκπλήσσει ευχάριστα.
Οι Tripwire από την Αθήνα, που το όνομά τους σημαίνει ένα είδος παγίδας, που συνδέεται με κάποιον εκρηκτικό μηχανισμό. Και η μπάντα των " μουσικών μαραθωνοδρόμων" μιας και παίζουν μαζί σχεδόν μιάμιση δεκαετία, για δεύτερη φορά, ουσιαστικά τρίτη, παγίδεψε τις νότες και τις οδήγησε στην έκφραση της έκρηξης της δημιουργίας τους. Και αυτή η έκρηξη λέγεται Deviation, το δεύτερο τους άλμπουμ. Προσωπικά το ανέμενα με αρκετή αγωνία μιας και η Echo Adventures έχει ασχοληθεί ξανά μαζί τους (http://echooadventures.blogspot.gr/2013/07/tripwire-echo.html) και (http://echooadventures.blogspot.gr/2013/04/tripwire.html). Αν και κάποια τραγούδια είχαν "διαρρεύσει" ήδη, ακούγοντας το για πρώτη φορά ολόκληρο, βίωσα μια ευχάριστη έκπληξη.....ξανά.
Μια ένωση αξίζει περισσότερο από πολλά χέρια, είχε πει κάποιος και αυτό το άλμπουμ είναι αποτέλεσμα μιας ομαδικής προσπάθειας της μπάντας. Οι ηχογραφήσεις, το μιξάρισμα και η παραγωγή έγιναν από τους ίδιους, χωρίς ίχνος προχειρότητας, και ήταν ιδανική συνοδεία για μένα στο πρόλογο αυτής της δισκοκριτικής. Το πρώτο άκουσμα ενός νέου άλμπουμ μετρά για μένα το γεγονός, αν καταφέρνει να με παρασύρει χωρίς καμιά προσπάθεια, αλλά πιο αναλυτικά.....
Το άλμπουμ ξεκινά με το All For Nothing, με μαγικό τρόπο κατάφερε να με απασχολήσει από το γράψιμο, διακόπτοντας το. Η άψογη και πολύ έξυπνη παραγωγή φάνηκε από τις πρώτες νότες. Χαμηλό τέμπο,δίνει την αίσθηση ενός ερωτικού χορού, που γίνεται πιο έντονος προς το τέλος, χωρίς να χαθεί το δέσιμο των μουσικών. Η "συζήτηση" ανάμεσα στα πλήκτρα του Γιώργου Ταϊφάκου και τα κρουστά Αλέξανδρου Σταυρακούλη, φτάνει στα όρια απαγγελίας, με τα φωνητικά του Άρη Ράπτη να τη "συντονίζουν". Το μπάσο του Γιώργου Παρασκευόπουλου και η κιθάρα του Νίκου Κουρομιχελάκη, ευγενικά μένουν στο παρασκήνιο. Στο δεύτερο Apple Of Eden, δεν πέφτει η ποιότητα της σύνθεσης και πάλι τα πλήκτρα κυριαρχούν, αλλά σε πιο γρήγορο τέμπο, με την κιθάρα διακριτικά να μπαίνει στο προσκήνιο και τα κρουστά να ΄δένουν άψογα την σύνθεση. Πολύ όμορφο σβήσιμο του τραγουδιού. Επόμενο Black Dogs ανεβάζει την ένταση πολύ απαλά με την κιθάρα σε καλιφορνέζικους ήχους να πρωταγωνιστεί, με τα πλήκτρα, μαζί με τα ντραμς να σιγοντάρουν κρατώντας το τέμπο. Τα φωνητικά, με την ιδιαίτερη χροιά απλά σε παρασέρνουν.
Ακολουθεί το High And Low, χαμηλώνει το τέμπο δίνοντας μια σκοτεινή ατμόσφαιρα στην αρχή, αλλά χτίζει την ένταση στην διάρκεια, για να πέσει στην συνέχεια μεταφέροντας τον τίτλο σε νότες. Το Death Note, από τις πρώτες νότες αρχίζει να κινεί την περιέργεια, αλλά και τη προσοχή, εδώ τα φωνητικά κρατάνε το πρωταγωνιστικό ρόλο. Το πάθος που εκφράζουν, με λεπτότητα συνοδεύεται από τα υπόλοιπα όργανα. Περνώντας το μισό άλμπουμ, ένα χαμόγελο μου ξεφεύγει μια και πέφτουμε στο έκτο Rock 'n' Roll. Απλό και όμορφο και όπως ορίζει ο τίτλος του, με λίγη καλιφορνέζικη, πάλι, χροιά. Το Ifs And Whatevers ξεφεύγει λίγο από το ύφος των προηγούμενων τραγουδιών και γίνεται λίγο πιο ξερό, με την μελωδία για πρώτη φορά να είναι το δευτερεύον ζητούμενο. Το Drunk που ακολουθεί, σαν να θέλει να συνδυάσει το προηγούμενο με τα υπόλοιπα τραγούδια, αλλά και με αυτό που ακολουθεί.
Ακούγοντας Not An Illusion, ειλικρινά δεν πίστευα στα αυτιά μου, όχι μόνο στην πολύ όμορφη αυτή σύνθεση, αλλά στο σύνολο που άκουγα ως τώρα, που οι ρυθμοί και οι μελωδίες να εναλλάσσονται σαν όλο το άλμπουμ να είναι μια σύνθεση. Το τραγούδι φλερτάρει με την art rock μέσα από την μελωδία και τις αλλαγές του. Το προτελευταίο Way To The Moon σε πιο απλό μουσικό μοτίβο, να κινείται σε indie μονοπάτια,αλλά σε απόλυτη αρμονία με τα υπόλοιπα τραγούδια. Και ο δίσκος τελειώνει με το Loverman, ένας παράξενος συνδυασμός καμπαρέ ήχου και rockabilly, αλλά με την προσωπική ματιά των Tripwire.
Ουσιαστικά η μακροσκελής μου ανάλυση θα μπορούσε να χωρέσει σε μια λέξη: ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΌ!!!!!!!!!! Απλά μαγεύτηκα με την μοναδικότητα του ήχου τους, τις συνθέσεις, αλλά και το δέσιμο, όχι μόνο της μπάντας, αλλά και όλου του άλμπουμ. Ακούγεται σαν μια συμφωνική σύνθεση ολόκληρο και τα τραγούδια δεν έχουν τυχαία σειρά. Ειλικρινά είναι απόλαυση να κάνεις δισκοκριτική σε τέτοια άλμπουμ. Το μόνο που έχουν ζηλέψουν από τα ήδη φτασμένα γκρουπ της alternative rock σκηνής είναι το promotion.
Jacek Maniakowski
https://www.youtube.com/watch?v=Xc8xA_YEsVo
Το άλμπουμ μπορείτε να βρείτε εδώ : http://tripwiregr.bandcamp.com/album/deviation
Αλλά τσεκάρετε και δω: http://tripwire.gr/music.php
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου