Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

New Zero God - Background Noise Suppression,live Thessaloniki


Τα όμορφα πράγματα είναι και τα απλά, όπως το βουτήξεις το χέρι σου σε ένα σακί γεμάτο κάποιο είδους οσπρίου, αλλά ακόμα και ενός δημητριακού. Είναι πράγματα τα οποία δεν τα βαριέσαι ποτέ και κάθε φορά δημιουργούν το ίδιο αίσθημα χαράς. Και αυτό το συναίσθημα είναι μια χρονοκάψουλα, που μόνο με ένα κλείσιμο ματιών, ταξειδεύεις στις πιο όμορφες αναμνήσεις. Η μουσική, σαν ένα ψυχικό πολυ-εργαλείο, το καταφέρνει εξ ίσου εύκολα, αλλά και τα μάτια ανοιχτά. Και για μας, τους ρομαντικούς μουσικόφιλους ένα απλό live είναι ότι ένα παγωτό για έναν πιτσιρικά. Ικανό να εξαφανίσει  κάθε κάθε αλυσίδα της πεζής και χωρίς νόημα πολλές φορές, καθημερινότητας. 
Ένας όμορφος χώρος, ιδανικός για την πραγματοποίηση τέτοιων  live είναι και το Silver Dollar στην Θεσσαλονίκη. Ένα μπαρ-συναυλιακός χώρος, αν και μικρός είναι ικανός να δημιουργήσει πάντα μια πολύ καλή ατμόσφαιρα. Και πάντα με ηλεκτρολύτη τις μπάντες που ανεβαίνουν στην σκηνή του κάθε φορά. Αυτήν φορά ήταν οι  Background Noise Suppression, που άνοιγαν την εμφάνιση των  New Zero God. Οι πρώτοι Θεσσαλονικείς, από Αθήνα οι δεύτεροι. Φυσικά και δυστυχώς, το ένα από τα δύο ελαττώματα του συγκεκριμένου χώρου έλαβε και χώρα και στις  9 Νοεμβρίου, μέρα που γινόταν η συναυλία. Η καθυστέρηση στην έναρξη της, πάντα είναι εκνευριστική και η τακτικότητα της είναι κάτι που πρέπει να εξετάσουν οι υπεύθυνοι του χώρου. Ακαδημαϊκά μιλώντας, η μόνιμη απουσία της χειροπετσέτας στις τουαλέτες είναι το δεύτερο. 
Γνωρίζοντας όμως για το πρώτο και ελπίζοντας να λυθεί και το δεύτερο, βρήκα να την ευκαιρία να γνωριστώ με τους  New Zero God, αλλά και να μιλήσω και με φίλους. Η παραπάνω από ώρα καθυστέρηση, μου έδωσε και την ευκαιρία να παρατηρήσω και τους παρεβρισκόμενους. Η ατμόσφαιρα θύμιζε τα κλαμπάκια της δεκαετίας του '80, αλλά με πιο γκρίζα ή και λιγότερα μαλλιά. Αλλά πάντα με μια οικεία αύρα. Όταν έφτασε τελικά η ώρα να ανέβουν οι Background Noise Suppression στην σκηνή, όλοι ήταν ήδη "ψημένοι" και ζεστοί. Αν και η μπάντα ξεκίνησε κάπως μουδιασμένα γρήγορα τα μέλη της "λύθηκαν"   αφού το κοινό υποδέχτηκε πολύ ζεστά. 

Ο ήχος τους θυμίζει αρκετά τους Cure, δηλώντας και τις επιρροές τους. Στο τρίτο τραγούδι είχαν εντελώς παρασυρθεί από τον κοινό, με τον τραγουδιστή τους τον Κώστα Καράντζιο να δίνει ρέστα με την σκηνική του παρουσία. Ο ήχος πάντα πολύ καλός, χωρίς όμως να φτάνει στα όρια του αψεγάδιαστου, βελτιωνόταν από τραγούδι σε τραγούδι. Η κάπως υποτονική κιθάρα του δεν μείωσε την συνολική εικόνα τους, καθώς η άψογη συνεργασία του μπάσου με τα ντραμς μου κέρδισε την προσοχή. Προσωπικά τους άκουγα για πρώτη φορά και μπορώ να πω ότι με κέρδισαν, όχι μόνο με την σκηνική τους παρουσία, αλλά και με την ποιότητα των συνθέσεων τους. Το ζεστό χειροκρότημα του κοινού έδειξε πως  δεν είχα μόνο εγώ αυτήν την άποψη. 
Οι  New Zero God ξεκίνησαν λίγο πριν τις 12 το Damaged, το τραγούδι που ξεκινάει και το δεύτερο του άλμπουμ ΜΧΙΙΙ. Το συγκρότημα του πολύπειρου Μιχάλη Πούγουνα, έδειξε με την μία αυτό που ξέρει πολύ καλά. Συνέχισαν με το Strangers of Fruits από το προηγούμενο τους άλμπουμ και με το Love Commandos μας θύμισαν τους Flowers of Romance, όπως και το Kashmir. Το κοινό φάνηκες αρκετά διαβασμένο και με άψογη συμπεριφορά. Αν και γνώριζα ήδη τα τραγούδια της μπάντας, αλλά και κάποια από τα προηγούμενα σχήματα του Μιχάλη, δεν τους είχα ξαναδεί ζωντανά. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό, αν και δεν είχα πολύ κίνηση σκηνικά ήταν πολύ καλοί και η πείρα του φάνηκε από τα πρώτα τραγούδια. Ένα πολύ δεμένο σύνολο, εξοικειωμένο με τις ζωντανές εμφανίσεις.  
Το Forever Today το άκουγα για πρώτη φορά, συνέχιζαν με τα Hypnotised και Angeline, από το νέο τους άλμπουμ, παρασύροντας μέχρι και τον τραγουδιστή των Background Noise Suppression. Τα τραγούδια εναλλάσσονταν από το προηγούμενο και το τελευταίο τους άλμπουμ, κερδίζοντας την προσοχή όλων όσων βρισκόταν στον χώρο. Μια παρατήρηση, ότι το κοινό αποτελούνταν από αρκετούς μουσικούς, είναι και μια ένδειξη της αξίας τους. Η διασκευή του  I fought the Law ήταν απλά σαν λάδι στην φωτιά, για το ήδη ζεσταμένο κοινό. Το δικό τους πρόγραμμα τελείωσε με μια ακόμα διασκευή το I wanna be your dog και πάντα υπό ζεστό χειροκρότημα. 
Η επιτομή της όμορφης ατμόσφαιρα ήταν το τζαμάρισμα στο τραγούδι  just like heaven των Cure, που έκλεισε το live. Η άψογη συνεργασία των μουσικών και των δύο συγκροτημάτων έδωσε και το στίγμα όλης της ατμόσφαιρας της βραδιάς. Αποτέλεσμα της πολύ καλής συνεργασίας και των τριών παραγόντων μιας συναυλίας, των μουσικών, του κοινού και του ήχου.  Αν και ο τελευταίος παράγοντας περίμενα να είναι λίγο καλύτερος, ωστόσο δεν ήταν κακός. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου