Η περίπτωση του Bek David Campbell ή απλά Beck, όπως είναι γνωστός σχεδόν σε κάθε μουσικόφιλο, είναι από τις πολύ ιδιαίτερες στην ευρεία μουσική σκηνή. Από άστεγος μουσικός στην Νέα Υόρκη έγινε μόνιμος κάτοικος σε καρδιές εκατομμυρίων οπαδών του. Και από το Loser του 1993, το δεύτερο του σινγκλ ως οδηγός μια διαφορετικής μουσικής προσέγγισης. Με πολλά σινγκλς και 11 άλμπουμ, τα περισσότερα από αυτά πολύ επιτυχημένα, στις πλάτες του, κυκλοφορεί και το 12ο του. Έξι χρόνια μετά το προηγούμενο του, Modern Guilt (2008), επιστρέφει δισκογραφικά με ένα μικρό (για κάποιους μεγάλο) αριστούργημα.
Το Morning Phase κυκλοφορεί επίσημα στις 21 του Φλεβάρη, παρ' όλο που έχει "διαρρεύσει" κάποιες μέρες πριν. Η επίσημη ανακοίνωση της εταιρίας Capitol Records, από την οποία κυκλοφορεί, κάνει λόγο για την συνέχεια του Sea Change του 2002 και δεν έχω λόγο και να διαφωνήσω, εφόσον και το νέο του άλμπουμ ακολουθεί τα ίδια συνθετικά μονοπάτια, πάντα με διακριτική παρουσία των ορχηστρικών μερών. Ο λυρισμός και η μελωδία, που δημιουργεί κάθε είδους εικόνες, υπάρχουν κι εδώ. Το μελαγχολικό του down tempo δεν πρωτοτυπεί ούτε σε αυτό το άλμπουμ, αν και κάθε σύνθεση είναι και μια καινούργια ανακάλυψη.
Ένα πρόβλημα υγείας ήταν αυτό που καθυστέρησε την δημιουργία του νέου άλμπουμ, αλλά μέσα στο 2014 θα κυκλοφορήσει και ένα ακόμα με ακουστικό υλικό. Το Morning Phase ολοκληρώθηκε το Οκτώβριο του 2013 και ο ίδιος ο τραγουδοποιός είναι παραπάνω από ικανοποιημένος για το αποτέλεσμα. Δώδεκα τραγούδια-διαμάντια και μια εισαγωγή στο "Cycle" των 40 δευτερολέπτων. Το πρώτο τραγούδι είναι το "Morning", το οποίο ξεκινάει με μια ακουστική κιθάρα και με τα πλήκτρα να μπαίνουν διακριτικά. Ιδανικό απαλό ξύπνημα για τον πρωινό κυριακάτικο καφέ. Μια λιτή σύνθεση στην οποία τα ορχηστρικά μέρη δίνουν μια πιο μαγευτική υφή. Ακολουθεί το "Heart Is A Drum" και οι υποψίες μου, που ξεκίνησαν από το προηγούμενο τραγούδι, για ένα κρυφό μουσικό φλερτ με τον ήχο των Pink Floyd επιβεβαιώνονται, αν και η παραγωγή του συγκεκριμένου τραγουδιού δίνει μια διαφορετική οπτική και η μελωδία φέρει την σφραγίδα του Beck.
Το "Say Goodbye" είναι πιο folk και country από τα προηγούμενα, αλλά πάλι με το χαμηλό τέμπο να προσδίδει ένα μοναδικό λυρισμό και να ακούγεται σαν να είναι η συνέχεια των προηγούμενων τραγουδιών του δίσκου. Το "Blue Moon" είναι το πρώτο σινγκλ του άλμπουμ και όχι άδικα, καθώς πρόκειται για μια καταπληκτική σύνθεση με διακριτική χορωδία και μοναδική παραγωγή. Με το "Unforgiven" μένουμε στην μαγεία αυτού του άλμπουμ με ένα τραγούδι βγαλμένο από την σκηνή του art rock, αλλά πάντα με πιο χαμηλό ρυθμό και λιγότερο δυσνόητες μελωδίες. Η παραγωγή και σε αυτό το τραγούδι είναι πραγματικά ευφυής. Το πρώτο μισό τελειώνει με το "Wave", επιβλητικό, αλλά και μελαγχολικό, με το ορχηστρικά μέρη να κυριαρχούν, πάντα στο πνεύμα της μουσική λιτότητας, που χαρακτηρίζει τον καλλιτέχνη.
Το δεύτερο μισό ξεκινάει με το "Don't Let It Go", πραγματικό αριστούργημα, και ρισκάρω να κάνω την πρόβλεψη πως θα αποτελέσει hit (αν και θυμίζει λίγο Billy Joel σε κάποια σημεία του και συγκεκριμένα το Lullabye από το μοναδικό River of Dreams). Με το "Blackbird Chain" ξαναμπαίνει στα πιο folk μουσικά μονοπάτια, αλλά πάντα με την δική του μουσική προσωπικότητα να ξεχωρίζει. Το "Phase" μια μουσική παρένθεση ενός λεπτού, με την συμμετοχή μόνο βιολιών. Ουσιαστικά αποτελεί εισαγωγή στο "Turn Away", ένα τραγούδι που σε ταξιδεύει στις μεγάλες στιγμές των Simon & Garfunkel, χωρίς όμως να τους μιμείται. Το προτελευταίο "Country Down" είναι μια κλασική και όμορφη country μπαλάντα, που συμβαδίζει με τον τίτλο της, με την μελωδία της φυσαρμόνικας να την ομορφαίνει ακόμα περισσότερο. Το ταξίδι μέσα στις νότες του νέου άλμπουμ του Beck τελειώνει με το "Waking Light" , το δεύτερο single που ξεπήδησε μέσα από αυτό, και το οποίο σου δίνει την αίσθηση ακούγοντάς το μεμονωμένα , πως έχεις ήδη κατακτήσει την εικόνα, την περίληψη, την αίσθηση που θα είχες, αν άκουγες όλο το δίσκο!
Αν και δύσκολα μπορεί να ξεχωρίσει κανείς κάποιο τραγούδι από το άλμπουμ, θεωρώ ότι είναι το επιστέγασμα της συνθετικής του προσπάθειας. Σε γενικές γραμμές, η καινούργια δουλειά του ακούγεται ολόκληρη. Αν και είναι σε χαμηλό ρυθμό, δεν κουράζει και οι φανταστικές του μελωδίες είναι ο ορισμός του λυρισμού. Οι κριτικές που έχει αποσπάσει είναι από πολύ καλές έως εξαιρετικές, και όχι άδικα. Ένα πραγματικό μουσικό ταξίδι πανω σε μελαγχολικές νότες, χωρίς όμως να δημιουργούν κανένα αίσθημα θλίψης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου